இலக்கியங்களில் கண் - ஓர் ஆய்வு

இலக்கியங்களில் கண் - ஓர் ஆய்வு

முன்னுரை

            மனிதவூடல் மதிப்புமிக்கது. இதையறிந்த திருமூலர்,

            “உடம்பார் அழியின் உயிரார் அழிவார்

            உடம்பை வளர்த்தேன் உயிர் வளர்த்தேனே”

என்று பாடுகிறார். உடம்பிலுள்ள ஒவ்வோர் உறுப்புகளும் ஆற்றும் பணிகள் அருமை வாய்ந்தவை. உயிர்வாழவூம் உடல் இயங்கவூம் எல்லாவுறுப்புகளின் கூட்டுச் செயல்பாடுகளும் இன்றியமையாதவையாகும். உடல் உறுப்புகளை வெளியில் புலனாகுபவை, உடலின் உள்ளே அமைந்தவை என இரண்டாகப் பகுக்கலாம். கண், காது, மூக்கு, கை, கால் போன்றவை வெளியில் புலனாகுபவை. மூளை, இதயம், நுரையீரல், கல்லீரல், சிறுநீரகம் உள்ளிட்டவை உடலின் உள்ளே அமைந்தவையாகும். ஓர் உறுப்பின் அருமை, அதை இழக்க நேரும் போதோ, அது பழுதுபட்டுச் செயலிழக்கும் போதோ தான் முழுமையாக உணரப்படுகிறது. உடல் உறுப்புகளில் இதுமதிப்பு மிக்கது, இது மதிப்பு குறைந்தது என்று எந்த உறுப்பையும் கூறுதல் இயலாது. அந்த அளவிற்கு ஒவ்வொன்றும் உடல் இயக்கத்திற்குத் துணை புரிகின்றது. எனினும் மூளை, இதயம், சிறுநீரகம் போன்ற உறுப்புகள் இல்லாமல் ஒரு மனிதனால் கணப்பொழுதும் வாழ இயலாது. ஆனால் கண், காது, கை, கால் போன்ற உறுப்புகள் இல்லாமல் ஒருவன் வாழ்தல் கூடும். அவ்வாறாயின் மூளை, இதயம், சிறுநீரகம் போன்ற உறுப்புகள் உயர்ந்தனவா? என்று கேட்டால், இல்லை என்றே பதில் கூறலாம். ஏனெனில் மனிதன் நிறைவாழ்வு வாழத் தேவையான கல்வியறிவைப் பெறுவதில் கண்ணும், செவியும் முதலிடம் பெறுகின்றன. “கண்ணினும் செவியினும்” எனத் தொல்காப்பியர் குறிப்பிடுகின்றார். கண்ணின் பங்கு மிகமிகப் பரிதாகும். கண் உறுப்புகளில் முதன்மையானதாக எல்லாராலும் கருதப்படுவதோடு, இலக்கிய ஏற்றமும் பெற்றுத் திகழ்கிறது. கண் குறித்து பண்டை இலக்கியந் தொட்டு இன்றுவரை பாடப்பட்டுள்ள செய்திகளைத் திரட்டித் தருவதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

நான்காம் அறிவு

            மனிதன் பெறத்தக்க ஆறு அறிவுகளுள் நான்காவது அறிவூ, கண்ணின் வழியாகப் பெறப்படும் பார்வைப் புலனாகும். இதனைத் தொல்காப்பியர்,

            “நான்கு அறிவதுவே அவற்றொடு கண்ணே”

                                                          (தொல்-மரபியல்-நூற்பா 27)

என்று குறிப்பிடுகின்றார். கண், மனிதன் நீங்கலாக அஃறிணை உயிர்கள் பலவற்றுக்கும் உண்டென்ற போதிலும், அவைகள் கண்ணைப் பயன்படுத்தி, மனிதன் பெற்றதைப் போன்ற பேரறிவைப் பெறவில்லை. மனித அறிவோடு, கண் நெருங்கிய தொடர்புடையது என்பதைத் திருவள்ளுவர்,

            “கண்ணுடையர் என்பர் கற்றோர் முகத்திரண்டு

            புண்ணுடையர் கல்லா தவர்”

(திருக்குறள் - கல்வி – 403)

என்று கூறியிருப்பதன் மூலம் நன்குணர முடிகிறது. கண்ணை அறிவின் நுழைவாயில் என்று கூறுவது பொருத்தமே.

கண்ணும் காதலும்

            உறுப்புகளில் முதலிடம் பெறுகின்ற கண்ணை, ஒருவர் தாம் மிக அதிகமாக நேசிக்கும் காதலருக்கும், அவர் வழியாக ஈன்றெடுக்கும் குழந்தைகட்கும் நிகராகக் கருதத் தொடங்கினர். எனவே தான் காதலரை அன்பொழுக அழைக்கின்ற போதும், குழந்தையை அன்போடு விளிக்கும் போதும், “கண்ணே” என்றழைக்கும் மரபு உண்டாயிற்று. சிலப்பதிகாரத்தில் மாதவி, தான் உயிரினும் மேலாகக் காதலித்த கோவலனுக்கு வரைந்த மடலைக் கோசிகன் என்னும் அந்தணன் வாயிலாக அனுப்பிய போதுஇ அவனைக் “கண்மணி அனையான்” எனக் குறிப்பிட்டிருப்பது கருதத்தக்கது.

            “வருந்துயர் நீக்கு எனமலர்க்கையின் எழுதி

            கண்மணி யனையாற்குக் காட்டுக என்றே

            மண்உடை முடங்கல் மாதவி யீந்ததும்”

                                  (சிலம்பு – புறஞ்சோர் இறுத்தகாதை 74-76)

காதலரைக் கண்ணுக்கு நிகராகக் கருதியது போலவே, தாம் ஈன்றெடுத்த குழந்தையையும் ‘கண்ணே’ என்றழைப்பது மிகப்பரவலாகக் காணக் கிடக்கிறது. தாய்பாடும் தாலாட்டுப் பாடலில்,

            கண்ணான கண்ணே கண்ணுறங்கு – என்

            கானகத்து வண்டுறங்கு” 

                                                                        (வாய்மொழிப்பாடல் - தாலாட்டு)

என்று பாடும் போது தன் குழந்தையைக் கண்ணே என்றழைத்து மகிழ்கிறாள்.

கண்ணும், குறிப்பறிதலும்

            வள்ளுவத்தில் ‘குறிப்பறிதல்’ என்னும் ஒரே தலைப்பில் இரண்டு அதிகாரங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன. ஒன்று பொருட்பாலில் உள்ளது. மற்றொன்று காமத்துப்பாலில் காணக்கிடக்கிறது. பொருட்பால் குறிப்பறிதல் அரசியல் சார்ந்தது. காமத்துப்பால் குறிப்பறிதல் காதல் சார்ந்தது. எனினும் இரண்டு வகைக் குறிப்பறிதலுக்கும் ஆதாரமாக விளங்குவது கண்ணேயாகும்.

            “குறிப்பின் குறிப்பு உணரா ஆயின், உறுப்பினுள்

            என்ன பயத்தவோ கண். ”

                                       (திருக்குறள் - பொருள்- குறிப்பறிதல் 715)

            “நுண்ணியம் என்பார் அளக்குங்கோல், காணுங்கால்

            கண் அல்லது இல்லை பிற”

                                       (திருக்குறள் - பொருள் குறிப்பறிதல் 720)

மேற்காண் இருபாடல்களும் அரசியல்; குறிப்பறிதலில் கண்ணின் பங்கை படம் பிடித்துக் காட்டுகின்றன.

            “கண்களவு கொள்ளும் சிறுநோக்கம் காமத்தின்

            செம்பாகம் அன்றுபெரிது”

(திருக்குறள் – காமம் குறிப்பறிதல் 1112)

           

           ‘‘இருநோக்கு இவளுண்கண் உள்ளது ஒருநோக்கு

            நோய்நோக்கு ஒன்றந்நோய் மருந்து’’

                                        (திருக்குறள்-காமம் குறிப்பறிதல் 1111)

என்னும் இருபாடல்களும் காதல் குறிப்பறிதலில் கண்ணின் பங்கைச் சிறப்பிக்கின்றன.

காமத்துப்பாலில் கண்

            திருக்குறள் காமத்துப்பாலில் ‘கண்’ பல இடங்களில் இடம் பெற்றுள்ளது. ‘கண் விதுப்பழிதல்’ என்று ஓர் அதிகாரமே கண்ணின் பெயரால் படைக்கப் பட்டுள்ளது. கண்கள் காதலரைக் காட்டியதால் அன்றௌ இத்தீராத (காதல்) நோயை அனுபவிக்கின்றேன். இவ்வாறு எனக்கு நோயை உண்டாக்கிய கண்கள் இப்பொழுது அழுவது எதற்காக? என்று பொருள்படுமாறு இக்குறள் அமைந்துள்ளது.

            “கண்தாம் கலுழ்வ தெவன்கொலோ தண்டாநோய்

            தாம்காட்ட யாம்கண் டது”

                                                        (திருக்குறள் - கற்பு – 1171)

பெண் என்பவள் பேணிக்காப்பவள். ஆனால், பெண்களில் தகைமையுடைய இவளுக்குக் கண்கள் கண்டவரது உயிரை உண்ணும் தோற்றத்துடன் அமைந்துள்ளன. இது என்ன முரண்பாடு? என்ற வினவுவது போல,

            “கண்டார் உயிருண்ணும் தோற்றத்தால் பெண்தகைப்

            பேதைக்கு அமர்த்தன கண்”

(திருக்குறள் - களவு – 1084)

என்னும் குறள் படைக்கப்பட்டுள்ளது.

            கண்ணுக்கு மலரை ஒப்பிடுவது தமிழ் இலக்கியத்தில் பரவலாகக் காணப்படுகின்றது.

            “மலரன்ன கண்ணாள் முகமொத்தி யாயின்

            பலர்காணத் தோன்றல் மதி”

(திருக்குறள் - களவு – 1119)

என்றும்,

            “நலத்தகை நல்லவர்க்கு ஏஎர் புலத்தகை

            பூ அன்ன கண்ணா ரகத்து”

(திருக்குறள் - கற்பு – 1305)

என்றும் வள்ளுவம் இதனை உண்மையாக்குகிறது. மலர்கள் பலவற்றுள்ளும் ‘குவளை’ கண்ணோடு மிக நெருக்கமானது. “குவளை மலருக்குக் காணும் திறன் இருந்தால் தலைவியின் கண்களைப் பார்த்து, அவற்றுக்குத் தான் ஒப்பாக இயலாது என்று தலை கவிழ்ந்து நிலம் நோக்கும்” என்று கூறியிருப்பது இதனை அரண் செய்யும்.

            “காணின் குவளை கவிழ்ந்து நிலன் நோக்கும்

            மாணிழை கண்ணொங்கவம் என்று”

(திருக்குறள் - கற்பு – 1114)

காதல் வயப்பட்ட தலைவன் ஒருவன், தனது கண்களின் கருமணிப் பாவையை வெளியேறச் சொல்கிறான். ஏனெனில் அவன் தன் காதலியை அப்பாவை இருந்த இடத்தில் வைத்துக் காக்கப் போகின்றானாம்.

            “கருமணியிற் பாவாய்நீ போதாயாம் வீழும்

            திருநுதற்கு இல்டை இடம்”

(திருக்குறள் - களவு – 1123)

தலைவன் பிரிவால் தலைவிக்கு ஏற்பட்ட துயரை வெளிப்படுத்தும் உறுப்புகளான நெற்றி, தோள், கண் ஆகியவற்றில் கண் முதலிடம் பெறுகிறது. தலைவியின் நெற்றியில் ஏற்பட்ட வேறுபாட்டால் கண்பசப்புற்று வருந்தியதாம்.

            “கண்ணின் பசப்போ பருவரல் எய்தின்றே

            ஒண்ணுதல் செய்தது கண்டு”

                                                             (திருக்குறள் - கற்பு – 1240)

தலைவன் கொண்ட காதலைக் தனது கண்களால் அறிவது போலத் தலைவி அவன் மீது கொண்ட காதலைத் தனது கண்களாலேயே அறிவிக்கின்றாள். இதனைக் குறிப்பறிவுறுத்தல் என்னும் அதிகாரம் விளக்குகிறது.

            “பெண்ணினால் பெண்மை உடைத்தென்ப கண்ணினால்

            காமநோய் சொல்லி இரவு”

                                                               (திருக்குறள் - கற்பு – 1280)

என்னும் குறளால் இதனை அறிய முடிகிறது.

            ‘‘புலவி நுணுக்கம்‘‘ என்னும் அதிகாரத்தில் ‘தலைவனே! பெண்கள் எல்லாரும் உன்னைத் தங்கள் கண்களாலேயே கூடி மகிழ்கின்றனர். பலருக்கும் இன்பம் நல்கும் நீ பரத்தன் ஆகிவிட்டாய். எனவே உன் மார்பை நான் தழுவிச் சேரமாட்டேன்” என்று கண்களாலேயே பரத்தைமை நடைபெற்றதைத் தலைவி குறிப்பிடுகின்றாள்.

            “பெண்ணியலார் எல்லாரும் கண்ணின் பொது உண்பர்

            நண்ணேன் பரத்த நின் மார்பு”

                                                                (திருக்குறள் - கற்பு – 1317)

கம்பனில் கண்

            விசுவாமித்திரன் தான் நடத்தப் போகும் யாகத்தைக் காப்பதற்குத் தசரதனிடம் இராமனைத் தன்னோடு அனுப்புமாறு வேண்டினான். அந்தப் போழ்தில் தசரதன் உற்ற துயரைக் கம்பன் உவமை சொல்லி விளக்குகிறான்.

            “கண் இலான் பெற்று இழந்தான் என உழந்தான்”

                                                             (கம்ப – கையடைப்படலம் - 12)  

           

            கைகேயி தசரதனிடம் இரண்டு வரங்கள் கேட்கிறாள். அவற்றில் ஒன்று இராமன் பதினான்கு ஆண்டுகள் வனவாசம் செய்ய வேண்டுமென்பது. அதைக் கேட்டவுடனே தசரதன் கைகேயிடம் “என் கண்ணை வேண்டுமானாலும் கேள். தருகிறேன். ஆனால், இராமன் வனவாசம் செய்ய வேண்டும் என்னும் கோரிக்கையை விட்டுவிடு” என்று இறைஞ்சுகிறான்.  இதனைக் கம்பர்,

            “கண்ணே வேண்டும் என்னினும் ஈயக் கடவேன் என்

            உள்நேர் ஆவிவேண்டினும் இன்றே உனது அன்றௌ

            பெண்ணே வண்மைக் கேகயன் யானே! – பெறுவாயேல்

            மண்ணே கொள் நீ மற்றையது ஒன்றும் மற என்றான்”

என்று பாடுகிறார்.

                                                                        (கம்ப –கைகேயி சூ.வி.படலம் 32)

பெரிய புராணத்தில் கண்

            அறுபத்து மூன்று சிவனடியார்களில் ஒருவர் கண்ணின் பெயராலேயே ‘கண்ணப்பன்’ என்றழைக்கப்படுகிறார். திண்ணன் என்னும் இயற்பெயர் கொண்ட அவர், திருக்காளத்தி அப்பர் மேல் கொண்ட பேரன்பால் தனது கண்களையே பெயர்த்து, அவருக்கு அப்பினார் என்று சேக்கிழார் பாடுகிறார்.

            “இதற்கினி என்கண் அம்பால் இடந்தப்பின் எந்தை யார்கண்

            அதற்கிது மருந்தாய்ப் புண்ணீர் நிற்கவும் அடுக்கும் என்று

            மதர்த்தெழும் உள்ளத் தோடுமகிழ்ந்துமுன் னிருந்து தங்கண்

            முதற்கரம் அடுத்து வாங்கி முதல்வர்தங் கண்ணில் அப்ப”

                                    (பெரியபுராணம் - கண்ணப்ப நாயனார் - க.எ.அ)

            “கண்ணப்பனைப் போல் என்னால் அன்பு செய்யமுடியாதபோதும்இ என்னையும் ஆட்கொண்டு அருளினாயே” என்று மாணிக்கவாசகர் சிவனின் பேரருட்கருணையை வியக்கும் போது,

            “கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்பின்மை கண்டபின்”

                                                                                    (திருவாசகம்)

என்று பாடிப் பரவுகிறார். பட்டினத்தாரும் இதே கருத்தைக் கூறும் போது, “நாளாறில் கண்ணிடந்து அப்பவல்லேன் அல்லேன் நான் இனிச்சென்று”  என்று பாடுகிறார்.

            துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாசர் தனது நன்னெறி நூலில், கண்ணின் பெருமையை அழகுற விதந்தோதுகிறார். உடலின்பிற உறுப்புகள் அணிகலன்களை அணிந்து அழகுபெறும் போது, கண் அதைப் பார்த்து மகிழ்கிறது. ஆனால் கண், எந்த ஆபரணத்தையும் அணிவதில்லை. தான் அணிய இயலாத போதும், பிற உறுப்புகளின் அழகைப் பார்த்துப் பொறாமை கொள்ளாமல் மகிழும் கண்ணின் பெருந்தன்மையைப் போல் மனிதர் வாழ வேண்டும் என்கிறார் சிவப்பிரகாசர்.

            மற்றொரு பாடலில், எந்த உறுப்பு வலியால் துடித்தாலும் கண் அதற்காக அழுது கண்ணீர் சிந்துகிறது. அதைப் போல மனிதரும் பிறர் துன்பம் கண்டு இரங்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறார்.

            கவிஞர் நா. காமராசன், கண்ணைப் பற்றித் தனது கவிதையொன்றில்,

            “புருவக் கொடியருகே

            பொன்னிமையின் உள்ளே

            உருவாகிச் சுழலும்

            உள்ளத்தின் முத்திரைகள்

            இதைதேடி மனப்பறவை

            என்றௌ திறந்து வைத்த

            இருவாய்கள்

            முகவிளக்கின் இருசுடர்கள்”

என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

            திரைப்பாடலில் பல இடங்களில் கண் குறித்த செய்திகள் இடம் பெற்றுள்ளன. கண்ணிழந்த மனைவியை, மாமல்லபுரத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் கணவன்,

            கண்ணே, என் கண்மீது உன் கண்

            வைத்துப் பாராய்”

என்று பாடுகிறான்.   ஒரு பொருளை அனுபவிக்க இயலாத நிலையில் உள்ளவருக்கு அதனைக்  கொடுத்தால் என்ன நிகழும் என்பதை,

            “கண்ணிழந்த மனிதர் முன்னே ஓவியம் வைத்தார்”

என்று பாடுகிறான் கவிஞன்.

மற்றொரு பாடலில்,

            “நீ படிக்கும் அறையில் நான் கண்களா? புத்தகமா? ”

என்று கேட்டுக் கவிஞன் வியப்பை ஏற்படுத்துகிறான்.

முடிவுரை

            உடல் உறுப்புகளில், அறிவின் திறவுகோலாக விளங்குவது கண்கள். அதன் இன்றியமையாமை பற்றியே அது காதலருக்கும்இ அவர் வழித்தோன்றும் குழந்தைகட்கும் ஒப்பாகப் பேசப்படுகின்றது. குறிப்பறிதலிலும், குறிப்பு அறிவுறுத்தலிலும் கண் பெரும்பங்கு வகிக்கிறது. கருணையின் இருப்பிடமாகக் கண் திகழ்வதால், கருணையைக் கண்ணோட்டம் என்றே அழைக்கின்றனர். கண்ணுக்கு உவமையாக மலர் கூறப்பட்டாலும், குவளை மலர் கண்ணோடு மிகப் பொருந்திப் போகிறது. கண்ணைப் பற்றிய செய்திகள், முனைவ பட்ட ஆய்வேடு அளவிற்கு மிகுந்திருந்த போதும், இக்கட்டுரையில் அளவு வரையறை காரணமாக, பதச் சோறாக ஒருசில மட்டும் தெரிவு செய்து தரப்பட்டுள்ளன. தமிழ் இலக்கியத்தில் கண் குறித்து ஆய்வு செய்ய, மிகுதியான வாய்ப்புள்ளது என்பது தெளிவாகின்றது.

நன்றி.

முனைவர் திருமதி.ப.காந்திமதி.

தமிழ்த்துறைத் தலைவர்,

ம.சு.பல்கலைக்கழக மாதிரி உறுப்பு கல்லூரி,

நாகலாபுரம்.